Ik stond net onder de douche en had mijn Spotify ‘discover weekly’ op staan. Ik ontdekte een heerlijk liedje en met het water op mijn hoofd verstond ik in het refrein: ‘I need a little burn out’. Geniale titel, dacht ik nog. En ik liet mijn gedachten over het fenomeen burn out gaan. In hoeverre ik dit heb gekend, en dat ik er heel af en toe stiekem met weemoed aan terugdenk. Hoe gek dat ook is.
Op dit moment sta ik heel ver van een burn out af. Ik voel me juist op mijn energiekst wanneer ik een dag keihard heb kunnen werken. Hoe meer ik af heb kunnen tikken, hoe fijner ik me voel als ik aan het eind van de dag van mijn werkplek naar huis fiets. Ik ervaar weinig tot geen stress in mijn werk omdat ik (bijna) alle facetten van mijn werk zó leuk vind. Heb deze job – MommaLuv – natuurlijk zelf gecreëerd.
Zo’n vijf jaar geleden was het punt in mijn leven dat ik het dichtst tegen overspannenheid aanzat. Onze tweede dochter was toen net 2 jaar geworden en slaaptechnisch waren de afgelopen 24 maanden een hel geweest. Vier a vijf onderbrekingen per nacht waren normaal geworden. Drie dagen per week ging mijn wekker om 5.50 uur omdat ik als juf gekozen had voor een school waarvoor ik ruim vijf kwartier met het OV moest reizen. Ik wilde al zo graag mijn baan opzeggen en 100% voor mezelf (voor MommaLuv) verder gaan, maar dat was nog niet haalbaar op dat moment. Het lesgeven zelf vond ik nog leuk, maar alles eromheen (en vooral de collega’s waar ik het meest mee te maken had) niet meer.
In mijn huwelijk was het toen ook niet zo gezellig. Mijn man ging op dat moment door een hele moeilijke tijd. Hij omschreef dit zelf als een periode van eenzaamheid. Dat is best hard en rauw als je ‘gewoon’ getrouwd bent, twee leuke dochters hebt, en een vrouw die erg haar best doet om alles draaiende te houden. Ik zal in de toekomst eens een ander blog schrijven over hoe ik dit heb ervaren – als partner van iemand waarmee het echt niet zo goed gaat.
Anyway, dit alles opgeteld maakte dat ik keihard ging: keihard doen alsof alles goed ging naar de buitenwereld, keihard het hele huishouden/gezin draaiende houden in mijn eentje, keihard werken als afleider dat het in mijn huwelijk zo moeilijk ging, keihard MommaLuv’en omdat dit het enige was waar ik energie van kreeg. O ja, en op z’n tijd keihard uitgaan. Al die ballen, het destijds heel moeilijk vinden om ‘de vuile was buiten te hangen’, en kostte wat het kost ervoor zorgen dat mijn dochters hier niet onder zouden lijden..
Toen werd ik op een dag wakker met enorme maagpijn. Bij de huisarts bleek het een beginnende maagzweer te zijn. Ik citeer de beste man: ‘dit komt eigenlijk alleen voor bij oude mensen, of bij mensen die onder grote druk staan en/of veel stress ervaren’. Ik begreep het, als ik zelf niet in ging zien dat er iets moest veranderen, dan zorgde mijn lichaam er wel voor dat ik eindelijk eens zou afremmen.
Doordat mijn toenmalige directrice reageerde met: ‘okee Mandy, dit betekent dat je nu toe moet laten dat we even voor je gaan zorgen’ (geniaal van deze vrouw, ik ben haar nog steeds zo dankbaar), is het nooit tot een échte burn out gekomen. Ik kreeg op mijn werk een coach die ik mocht inzetten om gewoon over mijn persoonlijke leven te praten. Zij deed me veel dingen inzien en er kwam weer lucht. Het alvast opzeggen van mijn baan (8 maanden voordat ik echt zou stoppen aan het einde van het schooljaar) gaf nog meer lucht. Die gave directrice wist destijds dat dit voor mij de juiste keuze was. MommaLuv was waar ik mee verder moest. Ik koos meer voor mezelf, en thuis kwam er uiteindelijk ook meer lucht.
Ik had het aan het begin van dit verhaal over weemoed. Dat ik dit soms kan hebben als ik denk aan die Mandy van 5 jaar geleden in de tram naar het werk. Met dikke, brandende ogen omdat ik nauwelijks had geslapen óf met tranen in slaap was gevallen de avond ervoor. Muziek op mijn oren die mijn zware gevoel versterkte. Alleen zwelgen omdat niemand écht wist hoe het met me ging. En mijn zelfmedelijden kon mij toen bijna een comfortabel gevoel geven. Dit gevoel ken ik niet meer. Gelukkig. Maar ben ergens toch blij dat ik dit heb mogen ervaren.
Terug naar nu, met Spotify onder de douche. Na het afdrogen skipte ik het liedje even terug om een hartje te geven en toen kwam ik erachter dat de zanger helemaal niet ‘I need a little burn out’ zong, maar dat zijn woorden waren: ‘I need a little prayer now’. HAHA, ironisch. Wel weer een mooie overdenking rijker.
