Afgelopen week leerde ik een wijs, 22-jarig meisje kennen. Ze sprak zo’n 40 minuten non-stop en was daar goed in. Een quote van het meisje zelf: ‘ik weet het, soms lijkt het alsof ik een radio heb ingeslikt.’ Alles werd er op tafel gegooid in haar geanimeerde monoloog. Haar niet zo standaard jeugd en opvoeding, de relatie met haar ouders, broers en zussen en hoe dat haar heeft gevormd tot wie ze nu was. Haar onzekerheden, studiekeuze en stageplekken waar ze gekleineerd werd door de baas. Hoe ze de toekomst van zichzelf en de wereld voor zich ziet, en dit alles vervlochten met een hoop oneliners over ‘het leven’. Nu lijk ik een grapje van haar te maken, en dat is niet mijn bedoeling. Want ik was oprecht gefascineerd en hing aan haar lippen. Ik complimenteerde haar en zei dat ik op mijn 22e nog niet zo vol levenswijsheden zat.
Stiekem herkende ik ook de vroegere Mandy een klein beetje in haar. Die onzekere pabo-student die altijd ging opnoemen wat ze nog meer voor ambities had naast lesgeven. Omdat ik dacht dat ik daarmee mensen imponeerde. Dat ik wel de ‘full package’ wilde presenteren en niet een ‘standaard juf’ was (mijn excuus voor alle ‘standaard juffen’ die dit lezen – het zat in mijzelf). Bezig met wapenfeiten en stoer doen met toekomstplannen. Ik ben daar toen weleens op gewezen door iemand. ‘Hey Man, je hoeft er heus niet in één avond voor te zorgen dat iemand je door en door kent.’ Nu ik 35 en écht wijs ben (haha, nee hoor, I wish), zie ik natuurlijk in dat iemand beetje bij beetje ontdekken veel leuker is. Daarmee word je interessanter gevonden dan wanneer je de hele shabammm zo op tafel gooit.
Als ik er nu zelf eens een levenswijsheid tegenaan mag gooien die ik de afgelopen twee jaar ben gaan begrijpen (maar écht gaan begrijpen), is het deze: je bent helemaal niet zo belangrijk. Jouw leven is zó niet noemenswaardig in het geheel, haha. Je bent een stipje op de planeet en jouw leven is als een zucht. We zijn allemaal (ja ik ook) zo bezig met welke grootse dingen we willen nalaten, maar feit is dat we over 200 jaar bijna zeker vergeten zijn.
Wow, brengt dit besef jou ook zoveel lichtheid? Een paar praktische voorbeelden in mijn leven:
Ik dacht altijd vervlochten te zijn met de door mij bedachte stichting. Ik was MommaLuv, MommaLuv was mij. Tot ik besefte dat dit gewoon mijn werk is. En daarmee liet ik los. Gevolg: mijn persoonlijke belemmerende overtuigingen (wie heeft ze niet?) hadden geen invloed meer op mijn bedrijf.
Ook besef ik me dat mijn leven en mijn keuzes voor de mensen buiten mijn gezin totaal niet boeiend zijn. Gevolg: ik trek me nog veel minder aan hoe mensen reageren op mijn keuzes. Besef me 100% dat elk commentaar vanuit angst/onzekerheid van de persoon zelf gegeven wordt. Dat brengt – ook met terugwerkende kracht – zoveel inzicht.
Kortom: ik hoef niemand meer te imponeren. En zeker mezelf niet. Ik vind rust in het feit dat ik elke dag met iets nuttigs bezig mag zijn. Dat de liefste mensen van me houden. That’s it. De wereld houdt niet op met draaien als ik er niet meer ben. Wat een heerlijk gevoel zo onbelangrijk te zijn.
