Toen ik 19 was ging ik hospiteren in een studentenhuis in Den Haag. Ik was daarvoor uitgenodigd zonder dat ik serieus op zoek was naar een kamer en besloot een kijkje te gaan nemen. Voor mijn gevoel had ik niet veel te verliezen. Ik voelde geen druk en zat er dus heel relaxed bij, als mezelf. Ik herinner me nog dat ik merkte hoe andere hospitanten heel erg bezig waren met het formuleren van flitsende antwoorden op de prikkelende vragen die werden gesteld door de 25 (jaja) studenten die hun plekje al hadden vergaard in dat beruchte huis. Ik kan niet meer terughalen welke antwoorden ik heb gegeven, maar weet alleen dat ik telkens dubbel lag van het lachen. Ik weet nog wel dat er een vraag was over het gekste item in je handtas en dat ik stomtoevallig een blokfluit uit mijn tas kon toveren (wat misschien de uitleg vereist dat ik destijds stage liep op een basisschool). Die fluit deed het ‘m waarschijnlijk want je raadt het al: ik kreeg de kamer. Het merendeel van de huisgenoten had op mij gestemd. Ik denk dat ik het vooral een eer vond en nog niet echt besefte dat ik mijn ouderlijk huis dus zou gaan verlaten om hier mijn intrek te nemen.
Een paar weken later was ik redelijk gesetteld. Met hulp van mijn vader en oom was mijn kamer een soort van mini-appartementje geworden. Ik had zelfs plinten, haha. Op een avond stond ik te koken in één van de gezamenlijke keukens en twee van mijn vrouwelijke huisgenoten openden een gesprek: ‘Wij hebben niet op jou gestemd bij de hospitatie’. ‘O, okee, geen probleem’, zei ik. ‘Tja, we dachten: zij kan veel te goed met zichzelf door één deur.’ Ik liet een stilte vallen en roerde in mijn pan, niet goed wetende hoe hier nu op te reageren. ‘Maar nu kennen we je een tijdje,’ vervolgde mijn huisgenote, ‘en nu zijn we erachter dat je gewoon zo bent.’ Nogmaals wist ik niet echt of dit nu als commentaar of compliment bedoeld was. ‘Dank je’, zei ik maar.
Ik las net in een artikel over de bekende uitspraak van Socrates: ‘Ken jezelf’. Je hele leven is eigenlijk bedoeld om te achterhalen wie je bent. Dit is een levenslange zoektocht omdat je steeds verandert. Telkens is er de vraag: waar liggen mijn verlangens, wat vind ik belangrijk? Hoe beter je jezelf kent, hoe beter jouw keuzes in harmonie zullen zijn met wie je bent.
De afgelopen jaren kan ik zeker zeggen dat ik mezelf telkens weer opnieuw heb leren kennen. Toen ik op mijn 25e net moeder was bijvoorbeeld. Man, man, die transformatie heeft wel wat teweeg gebracht in mijn mind, in mijn zijn. Of het moment dat ik mezelf eindelijk serieus nam als ondernemer. Nieuwe rollen vereisen nieuwe kanten van jezelf die je te ontdekken hebt.
Eén ding is er niet veranderd. Ik kan inderdaad goed met mezelf door één deur. Nu, 16 jaar na dato, zie ik de venijnige opmerking van die huisgenoten als één van de grootste complimenten die je kunt ontvangen op je 19e. Ik wens het iedereen toe om jezelf altijd aardig te vinden en met compassie naar jezelf te kijken. Je zult heus wel af en toe iets doen of zeggen dat niet zo aardig is of onhandige beslissingen nemen. Maar wees mild naar jezelf. Want weet je? Jij zit als enige je hele leven met jezelf opgescheept. Dan kun je maar beter plezierig met jezelf omgaan.
