Dit zijn tijden waarin je als mens en ondernemer wordt getest. Bij die test kun je nog meer getest worden. Uiteindelijk is dat het leven. Dit gebeurde 3 weken geleden bij mij.
Ik was op zondagmiddag, 21 februari, lekker naar Amsterdam gegaan om te wandelen met mijn zus Jessy. Zij woont en werkt in Amsterdam en we vinden het fijn en belangrijk om elkaar met regelmaat te zien.
Het was een mooie dag, de zon scheen en we liepen lekker over de grachten op zoek naar een leuk tentje waar we even een drankje-to-go konden halen. Op dit moment belde mijn moeder helemaal overstuur op.
Er gingen allemaal gedachtes door mijn hoofd toen ik, in de 30 seconden dat ze niet uit haar woorden kwam, bedacht wat er precies aan de hand zou kunnen zijn.
Was er iets met mijn vader? Heeft ze een ongeluk gehad? Was er iets met mijn andere zussen? Iets met de familie?
Uiteindelijk zei ze dat Richard was overleden. Ik kon niet bevatten wat ze zei. Richard is mijn oom (haar broer). Met een brok in mijn keel vroeg ik of ze rustig kon uitleggen wat er was gebeurd.
Mijn oom Richard had een hartaanval gekregen en is toen overleden.
Verslagen stond ik in de rij om een drankje te halen en probeerde mijn moeder te kalmeren. Ik moest dit ook nog aan Jessy vertellen want die stond naast mij en zij wist ook nog niet wat er aan de hand was.
Wat een leuke dag zou moeten worden, werd een hele verdrietige dag. Mijn oom Richard laat mijn tante achter, twee zoons, twee kleinkinderen en twee schoondochters als gezin. Twee broers en zijn zus (mijn moeder) en dan niet te vergeten al zijn vrienden en de rest van de familie.
Het leven is soms zo oneerlijk. Hij was 65 jaar en zou bijna met pensioen gaan. Hier keek hij al erg naar uit en wilde dan ‘’echt’’ gaan genieten.
Het maakte mij er weer extra van bewust dat je niet weet wanneer het leven voorbij is. Er kunnen zoveel dingen gebeuren waar je geen controle over hebt. Ik probeer daarom van elke dag te genieten en ik probeer alles te doen wat ik wil doen en niet uit te stellen naar een betere tijd of beter moment. NU is het moment dat we hebben. Niets meer, niets minder.
Daarnaast had ik ook weer het besef dat we dankbaar mogen zijn als we elke ochtend onze ogen open doen. Elke dag is al een cadeau en dus niet vanzelfsprekend.
Die vrijdag was de crematie. Die 1,5 meter regel is helemaal klote als je iemand verliest die je dierbaar is. Eigenlijk heb je behoefte aan een knuffel maar uiteindelijk moet je het proberen met woorden te doen.
In dit soort tijden moet je jezelf staande houden. Ook al is het zwaar.
Toch zijn er altijd dingen waar je dankbaar voor kan zijn, hoe pittig de periode ook is.
Ik bedenk elke dag 3 dingen waar ik dankbaar voor ben. Ik schrijf ze op in mijn journal of laat ze bewust voorbij komen als ik mediteer. Als het dan even minder gaat heb je (uiteindelijk) lijsten van dingen die je blij maken.
Één van de dingen die bij mij vaak erop staat of voorbij komt is ‘mijn vrienden’.
Ook al kun je die knuffel niet ontvangen. Telefoontjes, appjes, wandelingen, koffie/biertjes to go, FaceTime en weten dat ze er voor je zijn is gewoon fijn.
Het gaat allemaal om de manier waarop je denkt.
Wanneer het leven even als een grote uitdaging voelt, is de manier waarop je tegen jezelf “praat” erg belangrijk.
Het kan ervoor zorgen dat je, of heel erg gestrest raakt, of je staande houdt en weer van het moment leert en groeit.
Of je nou denkt dat je het niet kan.
Of je nou denkt dat je het wel kan.
Je hebt in beide gevallen gelijk
